www.radiosygnaly.pl

kasztan

Od kilku lat OSTR przyzwyczaja nas do corocznego wydawania nowych albumów. W tym roku nie było inaczej. Najnowszy LP O.C.B jest jubileuszowym, dziesiątym, w karierze łódzkiego rapera. Cóż można powiedzieć o tej płycie? Bez wątpienia to, że jest najdojrzalszy album w karierze OSTRa . Nie tylko za sprawą muzyki, ale przede wszystkim za sprawą tekstów. Od samego początku słychać, że teksty stały się dojrzalsze, a rap Adama dorastał razem z nim. Z tekstów ponadto wynika, że jest to płyta nagrana przez człowieka szczęśliwego oraz spełnionego.

A o czym jest ta płyta? O marzeniach, synu, rodzinie oraz o blokach co oczywiste. Jednak bloki stanowią na tym albumie temat marginalny i pojawia się między innymi w klimatycznym To pozostaje we krwi „Zapomnieć o slumsach i tym M2 bez kibla/Brat skorzystam choćby dla syna bracie wierz mi/Choć nawet gdy ucieknę blok pozostanie we krwi/Chciałbym dostać tą szansę by to zmienić/Dać ludziom raj zamiast bloków i kamienic/To jest w nas, aby wierzyć w co nieosiągalne dotąd. Jednak nawet w tym fragmencie widać, że główne tematy albumu są dwa: rodzina i marzenia. I właśnie o tym mówią najpiękniejsze utwory na O.C.B. czyli Synu oraz Dla wszystkich co wierzą. Pierwszy jest złożoną kompozycją łączącą w sobie dwie części.

Pierwsza dotyczy syna i jego przyszłości oraz rodzicielstwa Co do marihuany bądź mądrzejszy niż tata/Widzisz, łatwo odfrunąć jednak trudniej się wraca/Tu wciąż nowy szatan dziury wypala w umyśle/To, że problem zapomnisz nie znaczy, że zniknie/Synu świat w doświadczenia bogaty jak Disney/I wiem, że będziesz jarać, kaca leczyć nad kiblem. Druga część dotyczy marzeń. Jest może mniej osobista i infantylna, jednak gdy słucha się tego utworu napełniam się zawsze optymizmem. Taka jest właśnie ta płyta optymistyczna, osobista jednocześnie masowa. Jej masowość polega na przystępności oraz przede wszystkim na łatwości identyfikowania się z tekstami. No bo któż z nas nie marzy i nie chce szczęścia w życiu? Cały album ma kilka pięknych tekstowo momentów np. wspominane wcześniej Synu, To pozosałe we krwi oraz Cultivation. Najpiękniesza jest jednak muzyka. Wiem, że w rapie to dziwne, ale OSTR przeszedł samego siebie jako kompozytor. Takie kawałki jak Live My Life czy Dla wszystkich tych co wierzą są majstersztykiem nawet jako instrumentale. Rzadko zdarza się, że płyta jest dobra pod każdym względem. OSTREMU się udało, dzięki czemu dostaliśmy jedną z najpiękniejszych i najlepszych płyt początku 2009 roku. Zastanawiają mnie jednak dwie rzeczy. Pierwsza: czy wraz z kolejnymi płytami uda mu się przeskoczyć poprzeczkę tak wysoko postawioną przez samego siebie? Drugie, może ważniejsze: w którą stronę podąży OSTR? Słuchając jego muzyki ma się wrażenie, że hip-hip staje się trochę za wąskim pojęciem w przypadku jego produkcji. Może jednak powstanie pierwszy w Polsce jazz-rapowy album? Byłoby wspaniale. Na koniec zagadka. Ile belek widnieje na okładce O.C.B?